Minister turystyki Jamajki Edmund Bartlett ponowił swój apel do branży turystycznej o wsparcie finansowe inicjatywy zwiększającej odporność turystyki.
Wzywając społeczność międzynarodową do pilnego zjednoczenia się w celu ustanowienia Globalnego Funduszu na rzecz Odporności Turystyki, minister turystyki Jamajki podkreślił, że „pieniądze zebrane w każdym miejscu docelowym przyczynią się do zasilenia funduszu i pomogą w zwiększeniu odporności turystyki”.
Finansowanie odporności turystyki było jedną z palących kwestii poruszanych podczas właśnie zakończonej drugiej konferencji z okazji Światowego Dnia Odporności Turystyki, która odbyła się w Montego Bay Convention Center w dniach 16–17 lutego.
Rozpoczynając obrady Bartlett powiedział, że turystyka oferuje możliwości inwestycyjne dla wszystkich grup interesu, „ale ważniejszą kwestią, na której chcemy się skupić, są inwestycje w odporność. W jaki sposób zapewnić miejscu docelowemu zasoby niezbędne do przewidywania i śledzenia zakłóceń, jak je łagodzić, jak zarządzać, odbudowywać i szybko odzyskiwać siły oraz jak prosperować.”
Minister dodał, że zwrot z inwestycji nie jest łatwy do zmierzenia. Powiedział jednak: „Będziemy budować potencjał w tym obszarze; będziemy szkolić ludzi, edukować, budować struktury umożliwiające kształcenie ludzi w zakresie wykonywania tych czynności oraz budowanie narzędzi, które pozwolą im radzić sobie z tą presją i ją przezwyciężać”.
Bartlett zwrócił uwagę na fakt, że w 2019 r. świat odwiedziło około 1,5 miliarda turystów i „oczekuje się, że w ciągu najbliższych 25 lat o 1,5 miliarda ludzi więcej będzie podróżować świat.” Dodał, że „gdybyśmy mieli powiedzieć każdemu podróżującemu, aby zostawił napiwek w każdym miejscu konsumpcji, gdyby 1,5 miliarda odwiedzających zostawiało napiwek w każdym punkcie konsumpcji, mogliby zrobić coś dla indywidualnych miejsc docelowych.”
Wyjaśnił, że pieniądze pozostałe z tego napiwku do każdego miejsca przeznaczenia nie byłyby ograniczone przez biurokrację, która często wiąże się z międzynarodowymi zobowiązaniami i trudnościami w kierowaniu tymi procesami, a także wyzwaniami związanymi z określeniem, które kraje lub podmioty będą miały dostęp do tych środków.
